Warm water
Het meeste hartenpijn doet het, als een scherpe herinnering me komt halen. De scherpte vergroot het verlangen om terug te stappen in vroeger. Lokt de mogelijkheid uit, want ik weet nog waar en hoe en alle kleuren van het waar en hoe. Als een scène waarvan ik de regisseur ben. Meesteres van ieder detail in de uitvoering.
Deze herinnering brengt me naar boerderij Martje op Terschelling. Komt op als een vlaag. Als een verlangen om weer kind van ouders te zijn of als een bepaald soort zonlicht dat me doet denken aan het vallend zonlicht in de badkamer, het decor van mijn herinnering. Een badkamer kun je het haast niet noemen, meer een douche naast een wc. Met van die muren met gebroken-witte tegeltjes uit de jaren, ja, wat zal het zijn? Van vroeger. Toen het nog niet ging om design maar om functionaliteit. Ik bedoel dit niet laatdunkend. Was het te mooi om in volle schoonheid in je op te nemen, dan was me nooit opgevallen dat er een raampje in zat, een klein nostalgisch raampje naast de douche.
De hete stralen worden gebroken door mijn schouders, waardoor ze in een wolk van nevel het aangrenzende weiland laten stammen uit een andere tijd. Het raampje laat de avondzon binnen in een okergele taartpunt. Ik kan voelen dat je in wezen niet zoveel nodig hebt in het leven, dat het eigenlijk gaat om warm water en koele buitenlucht. Drinken en zuurstof.
Door het keukenraampje zie ik het hoofd van mijn vader voorbijschuiven om kruiden te pakken voor zijn haas. Een bouillonblokje want oei wat houdt hij van zout. Hij kookt zo vaak, hij doet alsof hij de nuttigste man in het huishouden is, een om trots op te zijn. Maar het is meer dan nuttig zijn, het is zijn eigen wereld creëren onder het toeziend oog van de pannen op het vuur en zijn bierflesje in de vensterbank. De pannen en zijn flesje zijn vriendelijke ogen, ze zeggen hem lieve dingen over hoe goed hij het wel niet doet.
In mijn ogen deed hij het niet alleen goed, hij was daar iets aan het creëren. Als ik de mogelijkheid weleens bij ‘m opperde dat hij creatief was, kon hij dat een totaal idioot idee vinden. Hij betrok het niet eens op zichzelf maar hield het bij het ‘idee’. Het was wel gewoon zo.
In de wereld van zijn potten en pannen, sauzen en servetten, maakte hij een proces door met ieder kruid dat zijn handen vond en als de haas dan na vijftien uur was zoals hij moest zijn, was mijn vader een rijper mens.
En ik ook.
