Dweil jezelf de kamer uit

Mijn cliënt is een dame van tachtig die weet hoe het moet. Toen ik haar net leerde kennen, was ik in de veronderstelling haar huis prachtig schoon te gaan boenen en dat zij dan verrukt zou zijn.

Dat ik naar haar verhalen zou luisteren.

Dat laatste ging me goed af, maar dat eerste?

Al snel bleek ik minder onderlegd dan zij.

Om een uur of elf brak de zon fel door de keukenramen om haar van achter te omstralen, toen ze me vertelde dat ze zelf al vanaf haar twintigste als schoonmaakster en kindermeisje had gewerkt.

Op dat moment wist ik het. Zij is de koningin op dit gebied. Nooit zal ik schoonmaken zoals zij, doortrokken van dertig jaar ervaring in grote villa’s.

Op jonge leeftijd droeg ze al de volle verantwoordelijkheid voor een huis met twee opgroeiende kinderen. Iedere dag van de week behalve op zondag. Waar ik ongeremd irritant aan het doen was, poetste zij een heel huis van onder tot boven brandschoon.

Ze werd uitgekozen uit een groep van twintig anderen.

En ze zei me gelijk waarom: omdat ze verloofd was - meneer was weduwe en wilde geen verliefd wordende huishoudster - en omdat ze al heel goed kon koken, dat had ze in Duitsland van haar moeder geleerd.

En ik weet ook nog dat ze werd gekozen omdat ze een lief mens is.

Toen de zon plaats had gemaakt voor schaduw, sloeg ze me gade vanaf haar verstelbare, karamelkleurige stoel.

Ik was op mijn manier bezig haar vloer te dweilen, in mijn ogen een prima dweilbeurt.

‘Dweil jezelf gewoon de woonkamer uit,’ zei ze moederlijk streng, alsof ze zei ‘doe een muts op als het koud is.’

‘Je wilt toch geen strepen op de vloer?’ (Dat laatste was een retorische vraag)

Ze zette de koffie vast op de koffietafel en ik dweilde mezelf gedwee ‘de woonkamer uit’ en ‘naar de koffie toe’.

En vanaf de bank zagen we samen de vloer volkomen streeploos opdrogen.

Een groter genot was voor haar niet denkbaar.

En ik genoot dan maar extra erg van mijn koffie.