Voorbij

‘Alles gaat voorbij,', zei mijn therapeut eens.

Dat is vreselijk en troostend tegelijk, dacht ik

Ik ben iemand die het maar niks vind.

Afscheid nemen, dag zeggen. Een levensfase achter je laten. Bah.

Mijn jeugd is een periode waar ik nu vanuit volwassenheid op terug kan kijken.

Als kind is alles goed, je ouders bieden jou hun wereld. Je geniet en als je niet geniet dan weet je een hoekje te vinden in je geest waar je je terugtrekt. Later moet je gaan toegeven waar je naast blij ook weleens verrekte eenzaam bent geweest. Dan is er werk aan de winkel en geen zorgeloos rondhoppen over het gras. Tenminste, als je de wereld ten volle wilt laten binnenkomen zoals die is en niet zoals die lijkt vanuit dat ene hoekje, zo minimaal.

‘Nu is de muziek voorbij, wij gaan stoppen, ik en jij,’ zingt Larissa met van die leuke gebaren erbij.

Iedere muziekochtend eindigt op een-en-dezelfde manier: met dit liedje en koffie voor de ouders.

Dat het altijd hetzelfde is, is niet saai, maar juist iets om naar uit te kijken. Het geeft zicht aan de horizon. Als de kinderen gaan rondscharrelen, schuiven de groteren naar de tafel, direct verwikkeld in gesprekken. Het delen van hoe het is, het moeder of vader zijn, gebeurt ook hier.

Dat is waarom ik steeds weer terugkom. Voor mijn zoontje is het fantastisch, maar voor mij is het haast onmisbaar. Het deed me realiseren, dat we de gelaagdheid die het moederschap kent, soms niet durven laten zien. Als een jeugd waar je altijd met een zonnig gemoed op wilt terugkijken, uit loyaliteit voor je ouders van wie je zielsveel houdt, maar ook omdat je wilt vasthouden aan iets dat je kent. Moeder worden is een gebied instappen, dat je niet kent. Houvast geeft het kopen van kleertjes, een wiegje. Boeken lezen over opvoeden en troosten. Maar houden van, dat ga je zelf leren. En welke obstakels er liggen. Het blijven praten over de muisjes op het beschuitje en de schattigheden die er zijn, is praten over het topje van de ijsberg. Wat daaronder zit, maakt het fascinerend.

Bij het aansjorren van het jasje van mijn zoontje, die zijn best doet me tegen te werken, probeer ik nog wat woorden te wisselen met Larissa.

We krijgen liedjes mee voor thuis, maar de liedjes zitten al in mijn hoofd.

Ze zullen er altijd blijven.

Als alles voorbij gaat, mijmer ik thuis als ik ’s avonds met koffie aan tafel zit zonder kinderstemmen om me heen, dan is er eigenlijk geen ‘voorbij’.

Alleen een ‘altijd’.

Dat noem ik nog eens troostend.