Nee mama, niet nu

‘We gaan nu écht even je luier verschonen,’ zeg ik na minstens tien signalen te hebben afgegeven.

Signalen die het Barbapapa-keurmerk dragen, als dat zou bestaan.

Je kent ze wel, als moeder van een peuter van drie. Praat in een korte zin. Wees direct. Zet aan tot actie.

Ik ben niet zo van de opvoedtrucs. Ik denk gewoon dat we het allemaal van nature in ons hebben. Dat het moeilijke moment ons laat klinken zoals we ons voelen en wat is er prettiger dan transparantie?

Op het randje van redelijk zoek ik in mijn dochters donkerbruine ogen naar houvast. Een teken van welwillendheid. Helaas. Ze blijft me met de rust van een Boeddha aankijken.

‘We gaan nu echt. Echt. Je luier. Verschonen.’

Ik laat het klinken alsof ik het meen. Dat mijn dochter me best heeft verstaan, blijkt uit haar droge antwoord: ‘Nee mama. Niet nu.’

Madammeke is bezig. En ze heeft de leeftijd dat alles geoorloofd is, totdat er in haar onbegrensde wereld een grens opdoemt. Ik schakel over naar primair. Het gaat zo snel dat ik geen tijd krijg me voor te bereiden op wat er daarna gebeurt. Mijn buik neemt het van me over. Barbapapa is nu voorgoed met vakantie. Mijn dochter ligt zo stil als een aal op het kleed. Het emotioneert me, omdat ik haar willoos lijk te hebben gemaakt.

Heb ik hier goed aan gedaan? Dat ik als een wilde mijn woede bezit van me liet nemen? Is dat niet wat we vaak leren? Dat woede geen goede emotie is? Dat we er goed aan doen vooral níet boos te worden. Of is het iets dat ik als beeld met me meedraag en dat aan herziening toe is?

‘Ik wil dat jij nog een keer boos wordt, mama,’ zegt ze een week later. Ik besef me dat mijn oprechte woede haar een essentiële les heeft geleerd. Dat boos zijn hoort bij het leven.

En omdat ik een paar dagen eerder mijn eigen woede beter leerde kennen, lijkt het nu toegankelijker gebied geworden. Ik kan eerder dan bij de tiende keer mijn ware gevoel laten zien. Bij ergernis al. Zo kom ik samen met haar tot iets nieuws. En onze bloedband geeft me de zekerheid dat ik niet godvergeten alleen achterblijf, daar bij mijn grens.