De eerste keer
‘We zijn een beetje laat!’ Mijn remmen piepen door het natte weer. Na Isa succesvol te hebben ontgespt, staan we voor de zware deur. Het lavendelkleurige crêpepapier hangt er pierig bij. Ik vind het jammer als we te laat zijn. Als de koekoek om half negen koekt, gaat de deur dicht. Dan kunnen ‘we’ niet meer in de kring, waar we liedjes zingen. Waar een kaars brandt. Waar ik mijn gedachten kan gadeslaan, zonder dat zich in mijn hoofd een tijdpad heeft uitgestippeld, waarbij de volgende halte het opwarmen van havermout is voor de jongste, met iets daarvoor rood oplichtend het verschonen van de nachtluier van de oudste, voordat die doorlekt op onze bank.
‘Anders neem ik Isa mee naar binnen, dan kun jij vast gaan.’ Oh. We zijn inmiddels doorgeschoven naar de gang. Ik kijk Isa heel goed aan. Wil jij dit wel kleine? Of zeg je niet dat je het níet wilt, omdat de juf er bij staat? De ‘autoriteit’ toch wel. Isa vindt het soms naar eigen zeggen ‘een beetje eng’ om vlakbij haar te staan. Ze staart eerst richting de kamer waar ze naar binnen zou moeten en dan valt haar blik op het mandje met sokken. Niet onder de indruk lijkend. Ik was degene die onder de indruk was. En die behoorlijk stunned achterbleef, op de gang. Daar ging ze hoor, mijn dochter. De deur door, zonder een kik te geven. De eerste keer zelf naar binnen bij het kinderdagverblijf.
Hoe vaak komt dat niet voor? Dat wij zo’n eerste keer moeilijker, enger en emotioneler vinden dan ons eigen kind? Het blijft een wisselwerking die nooit indut. Tussen wat zij zelf voelen en wat wij voelen.
Door te mediteren, te roeien en te schrijven, kortom, door mezelf precies dat toe te staan, waar mijn ziel van opveert, leer ik in dit soort fracties van seconden een ander besluit nemen, dan het meest comfortabele. Leer ik niet te zeggen: ‘Nee hoor juf van Isa, wij wachten gewoon even op de gang tot we weer naar binnen kunnen, dat vinden wij (lees: ik) helemaal niet erg.’ Dat doen we altijd. Zo zijn we dat gewend. En als we dat zo laten, dan voelt het lekker veilig. Voor mij zou dat veilig zijn, ja. Voor haar ook wel, maar soms gebeuren dingen, omdat ze je een duwtje willen geven en dit was er zo één. Zij vond het oké. Ik had er moeite mee. En wie weet is het bij een volgende eerste keer weer andersom.
