De eenhoorn

De Eenhoorn is het boek waar de keuze vaak op valt, om zeven uur. Ik lees mijn dochter voor bij ons op het grote bed, voor haar ‘groot’ en daarbij zegt zij steevast “lekker naar buiten kijken”. Dat komt door mij. Het meest fijne gevoel op aarde is, naast het vasthouden van je geliefde, het vasthouden van je kind. En als we op bed liggen en ik de gordijnen opendoe, zien we daar de bomen, de maan, allemaal lichtjes van de appartementen aan de rand van het grasveld. Zoveel te zien. Ik heb het gevoel dat zij (net als ik) bij het kijken naar buiten, zo tegen elkaar aan liggend, tot rust komt en dat is wel zo fijn voor het slapen gaan.

Met het voorlezen van De Eenhoorn, merkte ik dat zij er in wezen ook zo over dacht, maar het nog niet uit kon spreken. Dat liet ze me merken, door wat ze zei. Het boek is vooral een kijkboek, met op iedere kartonnen pagina een kleurenpracht aan elfjes, bloemen, vlinders en natuurlijk, heel veel eenhoorns. Er staat op iedere bladzijde ook tekst. Laatst had ik niet veel fantasie over, dus las ik de tekst letterlijk voor. Totdat zij haar hand op het boek sloeg, met de woorden “niet voorlezen mama”.

Ze wilde kijken. En doordat ze keek, zag ze wat ze zelf wilde zien in plaats van wat de tekst wilde dat ze zag. En wat is er spannender dan dat? Zelf naar buiten kijken, de wereld in, met eigen ogen zien hoe fel de maan soms is, welke lichten er nu wel of niet aan zijn, of het waait, stormt buiten en hoe eng je dat vindt. Wat je ziet in de buitenwereld is een reflectie van wat er binnen in jou leeft en ik denk dat het contact daarmee, de beste voorbereiding is op onze dromen.